6'lı masada son durum?

Filmi geri sarıp bundan birkaç yıl öncesine gitseniz ve deseniz ki; “6 parti bir araya gelecek, aralarındaki tüm farklara, taban tabana zıt dünya görüşlerine-politikalarına rağmen tek bir politik hedefe kilitlenecek, ortak deklarasyona imza atacak…” kimse inanmazdı. 

Ama olmaz denen oldu, 6 parti bir araya geldi, “6’lı masa” denen o masayı kurdular ve tek hedefe kilitlenen o fotoğrafı verdiler.

Hatta iki kez. 

Masanın ilk kurulduğu gün muhalif gazeteciler şu başlığı atıyordu: Erdoğan’ın uykularını kaçıracak birliktelik günü. 

İlk gün o masa kurulduğu zaman Erdoğan’ın uykusu kaçtı mı bilmiyoruz ama şuna eminiz: Masanın ikinci kuruluşu bırakın uykularını kaçırmasını, Erdoğan’ın rüyasına bile girmemiştir. 

Böylesi bir buluşmanın, belki de Türkiye siyasi tarihinde benzeri görülmemiş koalisyonun oluşmasının siyasetin tek gündemi olması gerekirdi değil mi? 

Ama bakıyoruz; 6’lı masa level 2 medyada ya da sosyal medyada Erdoğan’ın manda yoğurtlu kürü kadar ilgi görmeyen bir mevzuya dönüştü.

Peki; nasıl oldu da böyle oldu? 

Hadi diyelim ki geleneksel medya ağırlıklı olarak iktidarın sesi. Eyvallah.

Ama sosyal medyada her zaman psikolojik üstünlüğü elinde tutan muhalif cenah bile bu 6’lı masaya deyim yerindeyse dönüp bakmıyor bile.

Tamam… Ortaya bir güç çıkardıkları kesin. İyi de o gücün çarpan etkisi nerede?

Mesela 6’lının biri olan Ali Babacan kendi başına yaptığı bir etkinliği günlerce sosyal medyada TT yaparken, çok daha fazlası olan o buluşmada Babacancılar ya da ekipleri nereye kayboluyor?

Ya da evinden yaptığı amatör yayını herkesin timeline’ına düşürebilen Kılıçdaroğlu’nun ekibi nasıl oluyor da bu fotoğrafı satamıyor?

Ya da her çalışmalarını viral hale getiren Saadet’in sosyal medya ekiplerinin bu masaya “çalışmaması!”

Örnekleri en az 6 farklı şekilde yazabiliriz ama o soru hala ortada durur. 

O yüzden uzatmayalım ve tekrar soralım: O 6’nın çarpan etkisi neden yok?

O sorunun muhtemel yanıtlarını yazalım.

Temel sıkıntılar şöyle:

Ortak bir güç oldular ama umut olamadılar. Her ne kadar aynı masa etrafında toplanarak bir ortak güç görüntüsü ortaya koymuş olsalar da sorunların bu kadar açık ve yakıcı olduğu ve dolayısıyla karşı argümanların hiçbir zaman olmadığı kadar berrak ve açık bir şekilde ortaya konabileceği bir ortam olmasına rağmen sonuç açıklamalarının “sade suya tirit” mırıldanmadan öteye gidememesi…

Bir araya gelmiş olmalarına rağmen birlikte nasıl yol yürüyeceklerinin hala bir muamma olması…

Cumhurbaşkanı adaylığı meselesi. Kılıçdaroğlu’nun adaylık iştahına rağmen diğer bileşenlerin bunu istemediğinin bilinmesi ama kimsenin açıkça çıkıp istediğini ve istemediğini söylememesi. Herkesin karnından konuşması, soteye yatması ve uygun ortamı beklemesi. Bu belirsizliğin haliyle “Bu iş bir yerde kopar” endişesini içten içe beslemesi.

Ve tabii ki iktidarın son dakikada doksana taktığı seçim yasası golünün şaşkınlığının atılamaması. Bu golün her türlü komplikasyona açık olduğunun bilinmesi. 

Daha fazla sıkıntı da sayabiliriz ama gerek yok.

Görünen gerçeklik şu ki: Güç olan ama umut olamayan 6’lı masa, cesur, anlaşılır, arkasında cevapsız bıraktığı soru yerine tüm cevapları verecek bir şekilde duruş ortaya koymadıkça, özetle o gücü umutların tamamen tükendiği böylesi bir ortamda umuda tahvil etmedikçe 6’lı masa 6’lı hezimete doğru hızla evrilecek, değil 2 toplantı 222 toplantı da yapsa bir işe yaramayacaktır.