''Dünya’yı Assam, Köşeyi Ona Çevirdi''

Geçtiğimiz günlerde genç bir kızla uzun uzun konuştum. Adını vermek istemedi. Ama gözlerinde bir şey vardı; insanın içine dokunan bir ışık. Cümleleri ürkekti belki, ama yüreği cesur.
Ona ne istediğini sordum.

“Ben,” dedi, “Dünya’yı assam… köşeyi ona çeviririm.”
Sonra sustu. Gözlerini kaçırdı. Ama o kısa cümle, ne çok şey anlattı bana…

Hayatında sevdiği biri vardı belli ki. Ama bu sadece bir aşk meselesi değildi.
Onun içindeki sevgi, bir kişiye yönelmekten çok daha derindi.
Hayata, hayaline, sahneye, kameraya... Bir nevi kendine adanmış bir cümleydi bu.
Oyuncu olmak istiyordu.
Ama o bildiğimiz süslü cümlelerle değil. “Kendimi göstermek istiyorum,” demedi mesela. “Hissedilmek istiyorum,” dedi.

Ve ekledi:
“Benim oyunculuk hayalim var ama sanki hep başka biri oynuyor hayatımı. Ben sadece uzaktan bakıyorum. Hep torpilliler önde, biz geride. Onlar baş köşeye oturmuş, biz hâlâ kuliste bekliyoruz.”

İçim burkuldu.
Evet, bu ülkede yetenekli nice genç var. Ama ekranlarda hep aynı yüzler. Aynı oyuncular. Aynı torpiller. Yeni bir isim duyduğumuzda bile arkasında kimin olduğunu merak ediyoruz önce, ne başardığını değil.
Oysa bu genç kız gibi binlercesi var.
İçlerinde patlayan bir sahne ışığıyla, ama çıkamadıkları bir karanlıkla...

Yine de umudunu kaybetmiyor.
“Ben o sahneye bir gün çıkacağım. Rolümü oynamasam bile yazacağım. Oynamasam bile yaşayacağım. Gerekirse dünya’yı yerinden oynatacağım ama köşeyi yine ona, yani içimdeki sevdaya çevireceğim,” dedi.

Kim bilir, belki de bir gün bir dizide, bir filmde görürüz onu.
Belki biz tanımayız ama o gözleri tanırız.
Çünkü bazı bakışlar vardır... Alkış istemez.
Sadece hak ettiğini yaşamak ister.
Ve bazı cümleler vardır...
Dünyayı assa da, rotayı hep kalbine çevirdi."

Yorum Ekle